狂った少女のラブソング

نامه پانزدهم/سیلویا

عزیزم، شاید لازم باشد گهگداری با یکدیگر قهوه‌ای بنوشیم و تو با اشتیاق، بدون هراس از وزنی که برای مرد بی‌وفای زندگی گذشته‌ات متعادل نگه داشتی در آن محلول غلیط سیاه رنگ شکر بریزی و بازهم سعی کنی برایم فال قهوه‌ام را بخوانی. هردویمان از دروغ های که میگوییم خبر داریم، پس با خیال آسوده از چیزهایی بگو که باور نمیکنم. 

مثلا از رنگ‌ها بگو. بی هیچ تکلفی. هردوی ما از این قوانین سختگیرانه بیزاریم. حداقل اینجا در مرزی که نه تولد و نه مرگ معنا ندارند، میتوانیم آسوده باشیم که رنگ‌ها قرار نیست ما را محاکمه کنند.

مثلا، از زرد بگو. زرد؟ رنگ لباس زیر اشباحه! فریدا میگفت. و خورشید؟ اژدهایی که خواب مارو میبینه. بازهم فریدا تکرار میکند. 

همین حالا به راحتی نگاهش را احساس میکنم که مرا زیر بار انتقاد گلوله باران میکند :(بخاطر موهایت بود که دوستت داشتند، حالا که آن ها را میبری دیگر دوستت نخواهند داشت.)

شاید باید بیشتر تلاش کنم و تمام آن ها را روی زمین بریزم و بعد؟ روی سرم خوشه‌های انگور بکارم. هیچکس نمیتواند به یک درختچه‌ی تاک کوچک امر و نهی کند.

بازهم از رنگ‌ها بگو عزیزم، تنها تو میتوانی به فنجان خالی‌ روبرویم خیره شوی و در میان سیاهی مطلق قهوه از رنگ‌ها بگویی. آبی؟ یعنی کلمه‌ی آبی آبی رنگه؟ فقط کمی غمگین‌تر...با صراحتی که لاله‌ی گوشت را قلقلک میدهد.

سیلویای عزیزم، در این زمان همانطور که میبینی اوهام را در پوشش کاموای کلمات گرم میکنم و برایت در صندوقچه‌ی پست ‌می‌اندازم. خوب است آدم بنداند حداقل یک نفر در این دنیا هست که تا ابد به نظراتش راجب هرچیزی علاقه نشان میدهد. و تو، دخترک من با چشم‌هایی که رایحه‌‌ی شیرینی‌های زمان مرگت در فر آشپزخانه‌ را به مشامم میرسانند، عزیزم، مرگ اگر لبخند میزد شبیه به تو میشد. و چه مرگ شجاعانه‌ای. هرچند، فقط برای تو. مرگ به دستان خود را زمانی لایق توجه میشمارم که یقین داشته باشی دیگر هیچ چیز در این دنیا شایسته‌ی نگاه کردن نیست. شاید برای سیلویا پلات عزیز، یک صحنه‌ی روزمره، فر گاز داغ شده و هم‌نشینی با خورده شیرینی های چسبیده به سینی آن بهترین منظره برای دیدن در لحظات آخر بود. اما من هنوز باید بمانم و ببینم. و هروقت یکدیگر را ملاقات کردیم تمامشان را برایت تعریف میکنم، چیزهایی که تو ندیدی و من دیدم.

دوستدار تو، دختری که این روزا هنوز هم زندگی میکند.

یه زمانی چقدر کلمات توی بغلم سبک بال بودن.

این تنها جمله‌ای بود که بعد روزها فکر کردن تونستم برای شروع به کار ببرم. همونجا روی انبوه کتاب‌هایی که توی این مدت خوندم و کاغذهای گلوله شده دراز میکشم.

سلام، من هنوز هم زندم. زنده و پشیمون از اینکه بعد از شروع چنل نویسی نوشتن نامه‌های طولانی و متن‌های روزانه‌ی وبلاگم رو رها کردم. حقیقت رو بگم، حس میکردم دارم وقتم رو تلف می‌کنم، دلم میخواست تحلیل‌های بیشتری بنویسم و ادمای بیشتری اونهارو ببینن و تحسین‌های بیشتری دریافت کنم. و این اتفاق هم افتاد، خیلی بیشتر و بزرگتر از اونی که فکر میکردم. شاید برای همین بود که اینجارو رها کردم، چون معمولا برای بدست آوردن یک چیز بهتر، باید چیزی که بهش عادت کرده بودی رو رها کنی، غافل از اینکه عادت‌های کوچولو گاهی مهمتر از اونین که فکر میکردیم. و قبل از اینکه متوجه بشم، یه حفره‌ی خالی توی قلبم ایجاد شد. هیچکس حتی خودم اونقدرام بهش اهمیت ندادیم. حالا یه خونه‌ی جدید داشتیم، یه حفره‌ی احمقانه چه ارزشی داره؟

بعد از خوندن آخر پست میتونید این ویدیو رو در رابطه با هنر اجرای آبرامویچ بینید.

یه مدتی میشه که حس میکنم به بیان و وایبش تعلق ندارم. برای همین از یه مدت پیش بیخیال نوشتن و منتشر کردن حرفام شدم. بعد که یکم گذشت فهمیدم که نه تنها نمیتونم چیزی بگم، بلکه توانایی حرف زدن با بقیه رو هم دارم از دست میدم. انگار همه چیز باید یک قالب و سمت و سویی داشته باشه و من یه شیرینی پفکیم که بیش از حد مجاز پف کرده و دیگه توی جعبه‌ی فلزی شیرینی‌ها جا نمیگیره، و اگه بخواد به زور خودشو پیش بقیه جا کنه، میشکنه و خورد میشه.

بعد از شنیدن صدای ساعت ۳:۵۵ دقیقه از تو دست کشیدم. رفتم و برایت از آن آبنبات های لیمویی آوردم. تنها ده قدم طول کشید و حالا دیگر با خوابیدن فاصله‌ای نداری.

_ میدونی چیه؟ همه چیز میتونه تورو از من بگیره.

_ قدم ها؟

_ قدم‌ها.

آبنبات را بین حصار لب های نم دارت میگزارم، زخم‌های روی پوستت به راحتی خودشان را به من نشان میدهند.

_ متوجه شدی؟

_ حتی این زخم‌ها.

_ اما تو خودت اونها رو به وجود میاری!

_ میخوام فراموش نکنی، بی رحمانست؟ نمیدونم. فقط میخوام بهشون خیره بشی و طعم لیمو رو تا مغز استخونت حس کنی.

بلند میشوی و با قدم هایت سر سرای اتاق کوچکم را طی میکنی، همینطور بی هدف تا بالاخره انگار بعد از تمام این مدت متوجه پنجره‌ی خیالیم میشوی. چطور ممکن است که هرچیزی _ حتی معمولی ترین وقایع و لحظه‌ها _ بعد از گذشتن از کنار چشم‌های تو اینقدر متفاوت بنظر می‌آیند؟

نگاهم نمیکنی اما من میبینمت. مهره های روی کمرت را یکی یکی میشمارم. یک...دو...سومی کمی برجسته‌تر بنظر میرسد. چهار، اوه! این رد دست های منه؟

میخندی و با تکان دادن سرت حرفم را تایید میکنی. یعنی باز هم بلند بلند فکر کردم؟

صدای شکسته شدن آبنبات لیمویی سکوتمان را خدشه دار میکند.

صدای تیک تاک ساعت؛

و قدم ها.

تمام چیزهایی که بدن برهنه‌ی تو را  از من دریغ می‌کنند. همه‌ی چیزهای کوچکی که بعد از گذشتن از کنار تو بیش از حد درخشان بنظر میرسند. حتی دری که به نیمه باز میشود و نوری که از دریچه‌ی آن بی‌هوا در اتاق گام میزند.

نگاهت میکنم...

و تو به بدترین وجه ممکن وانمود میکنی که خوابی.

...

ضمیمه) این متن توی یکی از پوشه های گمنام یادداشت های گوشیم تک و تنها نشسته بود. دلم براش سوخت، منتشرش کردم.

آه، کلماتم ته کشیدن. حداقل در حال حاضر اینطور فکر میکنم که به آخرین حد رسیدم و برگشتم.

_ من حشره‌هارو می‌بینم. عنکبوتای خیلی خیلی بزرگ توی سقف راه میرن و من دیگه تشخیص نمیدم که خوابم یا بیدار.

+ روی بدنت‌م حسشون میکنی ؟

_ نه اونا نزدیکم نمیان. همونجا سر جاشون میمونن و پاهای بلندشون رو تکون میدن. قبلا فقط شاخک میدیدم، شاخکایی که از لای در کمد و روزنه‌های پنجره خودشون رو نشون میدادن. اما حالا اونا وارد اتاقم میشن و بهم زل میزنن...و من میترسم، چون دیگه با دیدنشون جیغ نمیکشم.

اینطور که معلومه قراره چندتا قرص به مجموعم اضافه بشه. چای میگه روانپزشکی که معرفی کردم خوبه...چون داروهای زیاد و بی‌فایده نمیده. هرچند من فکر میکنم که همه‌ی داروها در آخر بیفایده میشن، اما اون میگه اگه درست و سر موقع بخورمشون میتونم اروم باشم. یه اروم بودن تفننی. چون بعید میدونم وقتی اون آدما دور و برم باشن بتونم خودم رو کنترل کنم. نه توی خونه و نه مدرسه. حقیقتش بخاطر سوابق کنکورم دارم جلوی خودم رو میگیرم. واگرنه خیلی دلم میخواد یه مشت توی صورت یه نفر بزنم و بعد مثل جابامی یومکو یه قهقهه‌ی سادیسمی نثارش کنم. میخوام توی صورتش مشت بزنم، درحالی که اون هنوز هیچکاری نکرده. اما من حس میکنم که همیشه قراره قربانی باشم. امیدوارم این بار چند روز نگذره و با خودم نگم بازم حسم درست دراومد. هرچند من میتونم بی‌تفاوت باشم، حداقل توی صورتم که اینطور بنظر میرسه. ولی بازم از ته دل میخوام که همه وجودم رو فراموش کنن تا بتونم با خیال راحت از در برم بیرون و ترس تعقیب شدن رو نداشته باشم.

خیلی جالبه، توی این دوره‌ای که همسن و سالام ( یا حداقل همسن و سالای رز ) دارن به این فکر میکنن که رابطشون با دوست پسرای سن بالای متاهل و پولدارشون چطور پیش میره، من دارم به سایه‌های عنکبوتی زل میزنم و به این فکر میکنم که کاش میشد تا ابد تنها و نامرئی باشم. یا کاش توهم حشره‌ای نداشتم، کاش مجبور نبودم برم پیش روانپزشک. کاش میشد بیدار بشم و ببینم مجبور نیستم با این مشکلات روحی و جسمی مضخرفی که توی به وجود اوردنشون نقشی ندارم دست و پنجه نرم کنم.

میدونی الان یاد یه چیزی افتادم. یه سری اتفاقات هستن توی زندگیم، که خیلی وقت پیشا فکر میکردم که وای، این قطعا برای من اتفاق نمیوفته.

ساده‌ترینش میشه درس خوندن توی یه رشته به غیر از هنر. یادمه که تا اخرین روزای سال نهم باورم نشده بود که هیچوقت قرار نیست برم هنرستان. برای منی که همیشه به بچه های دیگه دلداری و انگیزه میدادم که برای خواسته های تحصیلیشون بجنگن...این خیلی سخت بود که هیچکس پشتم نباشه.

سخت ترینش میشه مشکلات روحیم. هرچند اینام مثل سرماخوردگی میمونن. همونطور که وقتی سرفه میکنیم و گلومون چرک میکنه میریم پیش دکتر عمومی، با دیدن حشره هایی که هیچکس نمیبینه هم میریم پیش روانپزشک تا یه سری قرص که حکم پیف پاف دارن بخوریم و از شرشون خلاص بشیم. خیلی عادی، درست مثل یکی از اون شخصیت های سایکوپسی که توی انیمه های دوران قدیم میدیدم و با خودم فکر میکردم که چقدر باحالن.

اما من باحال نیستم.

فقط خیلی خسته و حوصله سر برم.

امروز وقتی داشتم با چای حرف میزدم پست رنگ‌ موی جدیدم رو آورد. گفته بودم که میخوام تغییرات اساسی درونم رو با رنگ کردن موهام نشون بدم مگه نه؟ خب...در حال حاضر قرمز نیستم. این رنگ درخشان و قدرتمند که نشون دهنده‌ی انقلاب و شورشه. برای همین فقط پاکش میکنم تا بیشتر از این اذیتم نکنه. میدونید...وقتی توی آینه به خودم نگاه میکردم خیلی درد داشت. من دیگه قدرت جنگیدن در برابرشون رو ندارم. من الان یه لکه‌ی نور میگرنیم. یه لکه‌ی آبی شل و ول که هروقت سردرد میگیرم و چشمامو میبندم جلوی پلکای سیاهم ظاهر میشه و برای خودش میچرخه.

برای همین موهامو آبی میکنم.

اما آبی من گرمترین رنگ نیست.

یه آبی مالیخولیایی با لایه های اکسپرسیونیستیه.

امشب بعد چندین ماه اتود یه نقاشی رو زدم و در کمال تعجب شروع کردم به لایه گذاری آسترش. چون هیچکس رو ندارم که برای کارهای بی‌مکتبم لقب بزاره، پس میخوام خودخواه باشم و بگم بدون اینکه متوجه بشم لکه های خیس و شفاف آبرنگم تبدیل شدن به یک سری خاکستری رنگی پست امپرسیونیستی. واضح ترش میشه...لکه گذاری ونگوکی. امشب با تمام وجود حس کردم یه تیکه از قلبم سر باز کرد و از توش یه آفتاب گردون مواج و مضطرب بیرون اومد. و اون لحظه بود که فهمیدم اتاق سرد و کوچیک‌ من هیچ فرقی با اتاق تیمارستان ونگوک نداره.

آه، نوشتن یک سری وصفیات که همیشه آرزو میکردم دیگران متوجهشون بشن و بهم نسبشون بدن زیادی سخته. باعث میشه با خودم فکر کنم که دیگه هیچ درخواستی از غیر ندارم. 

حتی از خودمم هیچی نمیخوام.

ای کاش میتونستم حالم رو بهتر کنم.

اما از عنکبوت خیلی میترسم.

ضمیمه) یکی از معدود دریچه های خیالی که برام باقی مونده اینه که یه روز وقتی روی صندلی انتظار مطب چای نشستم یه نفر مثل خودم رو ببینم تا بالاخره بهم ثابت بشه که رنج بیرون از وجود منم ریشه میزنه. اما متاسفانه تا الان هیچکس رو جز یه پسر قد بلند و کمی بی‌دست و پا، یه زن و شوهر ناراضی، یه خانم شاغل کارمند، یه زن و شوهر با یه بچه‌ی کوچیک و یه مرد چشم خمار ندیدم.

چای میگه یه مراجع داره که نقاشی های ترسناک و وهم آلود میکشه، جالبه.

ضمیمه ۲) من خودنگاره نمیکشم، اما حالات روحیم رو با عکس رفتن و ادیت زدن ذخیره میکنم، عکس پست برای همین اواخره.

سارا رو میشناسید؟ نویسنده‌ی وبلاگ نامتولد. بهم پیام داد و نوشت پس کی میخوای صورتت رو نشون بدی؟

اینکه هنوز یک سری ادم هستن که متوجه معنای پروفایل هایی که از خودت میزاری میشن خیلی عجیبه. حداقل برای من که تاحالا اتفاق نیوفتاده بود.

​​​​​​_در میانه‌ی عصر_

سیلویای درخشانم، وحشت من از آنجاست که گاهی همه چیز را در رابطه با احساساتم درک میکنم. زمانی که حجیم شدن پنبه‌های نم دار اشک را در راهروهای گلویم حس میکردم بدون هیچ پشیمانی و یا حتی اندکی ترحم برای تنهایی بدون او گفتم که آرزو دارم مرا ترک کند.

و حالا خوب میدانم که میخوام رها شوم‌. چون میفهمم و میدانم که این رنج های بی‌فام مرا به سمت پختگی نخواهند برد. 

گاهی فکر میکنم فقط یه تیکه آشغالم...چرا که نه؟

پس امشب در ستایش آشغال های باارزش این دنیای خسته‌ کننده مینویسم. شاید اونقدری سرگرم کننده باشه که منو وادار به ادامه دادن کنه‌.

ملحفه‌ی سرد را دور خودم میپیچم و حتی نمیتوانی تصور کنی که چقدر احمقانه به سمت هذیان هایم دست دراز میکنم. شاید با شنیدنش از همان لبخندهایی بزنی که طعم شیره‌ی شهوت میدهند، اما...نمیتوانم دست از فکر کردن به جایی که هستی بردارم. این ها تمامش بهانه‌ است. میدانی که نمیتوانم تا ابد در میان کتاب‌ها زندانی باشم، برای همین به اختیاری که از درد سرچشمه میگیرد دست هایم را زنجیر میکنم.

احساس دلسردی دارم، ای کاش بیشتر شود. اینطور که معلوم است زخم های بوسه‌هایمان ریشه هایش را به قلبم رسانده‌، این تاریکی نابهنگام دلیلی جز این نمیتواند داشته باشد.

هرچند، تو هیچوقت قرار نیست راجب من و شرایطم بدانی. بعضی از آدمها در معرض تابش مستقیم خورشید ایستاده‌اند و طوری میدرخشند که آفرودیت در برابرشان سر تعظیم فرود می‌آورد. تو از همان آدمهایی، از همان هایی که تنها باید باشند. زیبا باشد، رها باشد، دور باشد...

اینها را بدون افسوس مینویسم، باور کن که از تمام ناامیدی های حاصل از تو دست کشیده‌ام. به قول اسکارلت:(من هیچوقت در زندگی آدمی نبودم که قطعات شکسته ظرفی را با حوصله زیاد جمع کنم و به هم بچسبانم و بعد خودم را فریب دهم که این ظرف شکسته همان است که اول داشته ام.آنچه که شکست، شکسته.و من ترجیح می دهم که در خاطره ی خود همیشه آن را به همان صورتی که روز اول بود حفظ کنم، تا اینکه آن تکه ها را به هم بچسبانم و تا وقتی زنده ام آن ظرف شکسته را مقابل چشمانم ببینم.)

و من متاسفم، برای اینکه تو را در آغوشم ندارم و متاسف نیستم. فقط در ملال دست و پا میزنم و داستان های عاشقانه همیشه جرقه‌های ملال را شعله‌ور میکنند. حتما گیج کننده‌است، اما من سال هاست که سعی میکنم با این لکه‌ی شمع روی نقاشی جیغ کنار بیایم‌. زیباست...هرچند که متعلق به منظره نیست.

نامه‌ام به پایان رسیده و من قرار نیست نامی از تو ببرم. میدانی چرا؟ چون هرچقدر تلاش میکنم نمیتوانم آهنگی که هنگام خطاب کردنت به‌کار میبردم را به یاد بیاورم. من نوای تورا فراموش کردم...پس چطور است که هنوز لکه‌های رنگت روی دست هایم مانده و پاک نمیشود؟

لطفا هرچه زودتر پاک شو، همراه با آب در زندگی انسان های درخشان اطرافت جریان پیدا کن و دست از این دخترک پیچیده‌ی عجیب بردار. از من دست بکش، همانطور که بارها اینکار را کرده‌ای.

...

ضمیمه) از جوامع انسانی بیزارم. مخصوصا در این دوره‌ی زمانی.

ضمیمه۲) اصلا قرار نبود بنویسم، اما حالا به ضمیمه دوم رسیده‌ام و یک حقیقت را راجب خودم کشف کردم. هر زمان که بیشتر از همیشه پرتلاش و مشتاق بنظر میرسم، پادکست هارا یکی یکی تحلیل میکنم و حرف‌های امید بخش میزنم...یعنی حالم خوب نیست. یعنی نزدیکم نیا، اگر هم نزدیکم هستی پس تحملم کن تا دوباره به یک انسان دوره‌گرد تبدیل شوم.

ضمیمه۳) و من هنوز ناامیدانه منتظر نامه هستم.

با قلبی شکسته تورا نظاره میکردم که در میان امواج نظرم ناپدید میشدی. دستان بی‌اعتنای مه همانطور که تو، قدم به قدم، از من فاصله میگرفتی رهایم کرد. حالا حتی یادآوری درخشش چشمانت هم مشکل بنظر میرسد. حتی نمیخوام باور کنم که زمانی ما یکدیگر را در آینه گم میکردیم.

...

تو چشمانت را بستی

و من به خواب رفتم

در میان تمام شکستگی‌های درمان ناپذیر اسکله‌ی روح

...

زمانی سیلویا برایم نوشت : خوش‌بینی‌ام زیاد شده، دنبال غیرممکن‌ها نمی‌روم. با چیز‌های کوچک خوشبخت‌ترم…

چیزهای کوچک؟

اگر من بخواهم بگویم...

من خوشحالم!

با بخشی از وجودم که میدانم تا ابد برای نگه داشتن تو در آغوشم کافی نبوده و نیست.

و چه داستان مضحکی

به دنبال رشته‌ی غم رقصیدن

آن هم به اختیار!

...

این دست نوشته‌ها رو لابه‌لای کتاب کارگاه هنرم پیدا کردم. درست کنار این نقاشی از پیتر بروگل. و باعث شد با خودم فکر کنم که...بهتره بجای نوشتن حس و حال و نظر واقعیم راجب این روزها و یا حتی این زندگی، راجب این نقاشی حرف بزنم. یا شاید درستش این باشه، نقاشی بجای من حرف بزنه. درست مثل کاری که همیشه انجام میده. 

از دور چی می‌بینی؟ در نگاه اول این نقاشی داره چی رو به ما نشون میده؟ یه شهر. پر از ادم، ادمایی که به خیال من و شما و خودشون دارن کار و تلاش میکنن. چقدرم مشتاق بنظر میان مگه نه؟ حرکتی که توی حالت فیگورها ایجاد شده واقعا ستودنیه. اما حالا کافیه یکم روی نقاشی زوم کنی و به کاری که دارن انجام میدن با دقت نگاه کنی...میبینی که این جنب و جوش برای یک سری بزرگساله که با حرکات جنون آمیزشون دارن بازی های کودکانه انجام میدن. =)...من دیگه چیزی نمیگم. اگه خواستید شما بگید.

ضمیمه) بالاخره بعد از کلی گشت و گزار توی خرابه‌های کتابخونه‌‌ی اکتیوی(وب قبلیم) تونستم صندوق پستیمون رو پیدا کنم. اما متاسفانه نتونستم به اینجا انتقالش بدم. چون وب آواز عاشقانه‌ی دختر دیوانه‌ی من نه مکانه و نه جسم داره‌. اینجا یه وهمه، یه خیال سورئاله. واگرنه کدوم ادم هوشیاری رو دیدید که برای مرده ها نامه بنویسه؟ :)

پس بزارید سیستم نامه دهی وهم‌نامه رو بهتون معرفی کنم. جایی که در اون شما اونقدر در خیالات خودتون فرو میرید که برای یک سری آدم با هویت جدید نامه مینویسید و این بار حتی اونو توی صندوق هم نمیندازید! نامه‌ های شما هرجایی میتونن باشن...کف زمین، پشت در، زیر بالشت ویلی ونکا یا حتی توی دهن گربه ‌‌‌های بک گراند وب! (میدونستید اینا جایگزین قورباغه های وب قبلین و حتی اسم هم دارن؟)

خب...منتظر نامه هاتون هستم بچه‌ها:) اسم مستعار یادتون نره! و صرفا برای اینکه یکم دستمون توی روزای اول راه بیوفته ازتون یه سوال هم میپرسم که اگه خواستی حوابشو توی نامه برام بنویسید...

سوال عجیب و غریب ویلی ونکاییم اینه :

بازی کودکانه‌ی زندگی شما چیه؟

توی برنامه‌ی شوچیتای شوگا، نامجون گفت :

(پرفسور کیم سانگووک توی بحث فیزیک کوانتوم میگه بیشتر چیزای اطرافمون مُردن. برای مثال، این میز، بطری شیشه‌ای، کامپیوتر و خیلی چیزای مُرده‌ی دیگه. پس زندگی تنها چیز غیر نرماله. و وقتی به زمین نگاه میکنیم...اغلب مردیم. اما به طرز فوق العاده‌ای کم کم میمیریم و دوباره زنده میشیم، درست مثل یه گل شکفته.)

و من در حالی که توی دستمال کاغذیم سرفه میکردم متوجه این شدم که نامه های من صرفا ارتباط یک زنده با مرده‌ای که تو باشی نیست‌. سیلویا، این یه ارتباط دو طرفه و سرتاسر الهام از طرف یه نیمه مُرده و یه مُرده‌ی ابدیه.