狂った少女のラブソング

شب هارا به یاد بیاور

دختر و چشمهای خیره به آسمانش

_شاید با ستاره ها یکی شوم

_شاید آنها بازتابشان را انعکاسی از آغوش پندارند

در آن دنیا

داشتن یک ستاره برای دخترهای خوب ننگ بود

درخششی وجود نداشت

زیرا درخشش لبخند می‌آورد

لبخندی نبود

زیرا لبخند دست در دست عشق می‌آید.

دیگران میگفتند که گرما‌ی ستاره ها سرآغاز ارتداد است

زمزمه‌هایشان مثل پیچک تندر تمام شهر را فرا گرفت

و نور بزرگترین خیانتکار شناخته شد

اما درون دخترک نور بود

و نور را باید دید

نور را باید دوست داشت و پرستید

به راستی که ما چشم هایمان را چه ساده بر درخشش های پنهان میبندیم‌‌. آخر هیچکس نمیداند که در پس خیرگی به خورشید چه پیش می‌آید.

کوتاهش کنم‌.

چند سال بعد

ستاره ها تنها یک افسانه بودند

و دختر برای نجات نور

آن را در یخدان کلیسا مخفی کرد

کنار مسیح و شراب‌های پنهانش

اما یک روز که بیدار شد

هیچکس را ندید

چشم ‌هایش سفید بود و سفیدی انتهایی نداشت

دست هایش را چرخاند

با پاهایش قدم برداشت

دنیا گرم بود

انگار که جام حرارت در زمین و آسمان سرازیر شده باشد

تنها سکوت بود

دخترک سردرگم شد

نمی‌دانست

اما من میدانم

که حتی مسیح هم مینوشد

و در میان مستی دل به نور میدهد

و چه چیزی زیباتر از نوری که از میان یخدان بهشت سرازیر میشود؟

به رنگ های قرمز، بنفش و طلایی

همه چیز را ذوب کرد

تمام آدمهای پیچک‌دار

 اعلان خیانت

و زمزمه‌های شب نشین‌

به طلای سختی تبدیل شدند

حالا همه چیز میدرخشید

و درخشش باعث دیده شدن ستاره ها شد

ستاره ها در چشمان سفید دخترک بازتابشان را دیدند. اما دیگر هیچ انعکاس شبح واری وجود نداشت. دخترک خودش ستاره بود، ستاره‌ای که میخندید.

شاید تمام این داستان وهم من باشد

اما یک چیز را خوب میدانم

اگر یک نفر همان اول شمعی را درون دختر روشن میکرد

همه چیز آسان تر میشد.

بیاید آسون بگیریم، مهم اینه که خودم معنی این متن رو خوب میدونم. معمولا چیزایی که مینویسم رو کلی ادیت و ویرایش میکنم و بعد میبینم توی اونها با صراحت چیزهایی رو گفتم که قابل انتشار توی وب نیست. برای همین معمولا خیلی کم چیزی رو منتشر میکنم که حاوی دست نوشته‌ی دلی خودم باشه. اما یغما گلرویی میگه ساده نویسی نشان از ساده دلی نیست. پس متن اولیه رو نوشتم و فقط پیستش کردم اینجا. یه جورایی یه داستان وهم آلود و سورئالی از اتفاقات این یک سالی هستش که به من گذشت. از اون روزی که بهم گفتن نمیشه، نمیتونی، اجازه نداری، از پسش برنمیای. از اون زمانایی که بهم گفتن خسته نمیشی؟ چقدر ملال‌آور، چقدر متفاوت! اما حالا این صداها تا حد زیادی آروم شدن، منم همینطور. حالا باسمه‌ی موج عظیم کاناگاوای درونم با خیال راحت حرکت میکنه و باعث میشه تمام استرسم رو روی کتابای هنرم خالی کنم.

باید یکم ساده‌تر بگم نه؟ خب ... امتحان تغییر رشته رو قبول شدم :) از رشته‌ای که دوسش نداشتم نجات پیدا کردم :) از زندانم بیرون اومدم و شکوفه های قرمز رنگ قلبم از سرم بیرون ریختن :) وقتی میگم بیرون ریختن یعنی به معنای واقعی :

حتی یک بار هم توی زندگیم با خودم نگفتم موهامو قرمز میکنم و حالا موهام قرمزه و میخوام تا ابد نگهش دارم ⁦o((*^▽^*))o⁩ البته قرمزش یکم آتیشی تره ... اینجا من مقادیری افکت وارد عکس کردم‌... راستی موهامم کوتاه کردم! شماهم وقتی کوتاه میکنید قسم میخورید که تا ابد کوتاه نگهش دارید؟ حنانه نیستم اگه بزار یک سانت بیاد پایین‌تر ...

خب ... همین! این پست صرفا برای ثبت کردن دوتا اتفاق بعید و قشنگ توی زندگیم بود. بیشتر ارزش و افتخار درونی داره. اگه محتوای اجتماعی‌تر میخواید برید پست قبلی رو بخونید.( T_T)＼^-^ 

ضمیمه۱) ولی من از الان استرس مدرسه جدید سال آخری رو دارم ... آی!

ضمیمه۲) حس میکنم راه زندگیم کلا عوض شده، دارم از اتوبان متروکه میرم به سمت نور. :))

تحلیل نقاشی نیازمند تحلیل نقاشه. یک اثر بدون شناسنامه‌ی هنرمندش شبیه یه پسرکوچولوی گمشده میون شهربازی میمونه. پس قبل از وارد شدن به اتاق جنایت، بیاید یه سفر کوچیک داشته باشم به غروب هفدهم سپتامبر 1925.

( امیدوارم آهنگ پست براتون پخش بشه🔊)

تو زیادی از من دور شدی!

فریاد میزنم و دستامو تا جایی که میتونم بالا میگیرم، باد میوزه، لای موهای کوتاه و مژه‌های رنگ شده. زمزمه میکنم، بارها انجامش میدم چون میترسم. اگه حتی باد هم به درستی صدامو نشنوه چی؟

امروز از سرکارم با تاسف استعفا دادم. برخلاف چیزی که فکر میکردم پولی که آخر کار بهم رسید اونقدرام زیاد و به صرفه نبود و حالا حس میکنم الکی اونهمه زحمت کشیدم. میدونید تعجب میکنم که آدما چطور میتونن اینقدر نسبت به دیگران بی‌تفاوت باشن؟ میدونید چی شده؟ یک ماه تمام یه دخترکوچولوی ۵ ساله تنها به کلاسم اومد و من حتی چشمم به مامانش نخورده بود. هیچ شهریه‌ای هم برای کلاس پرداخت نکرده بودن و من با خودم گفتم حتما با مدیر هماهنگ کردن. اما امروز روز آخر کلاس بود و فهمیدیم نه تنها هیچ پولی نداده بلکه حتی اسمشم ننوشته! و وقتی سراغشون رو گرفتم فهمیدم اسباب کشی کردن و رفتن =) ظاهرا چون خیلی کوچیک بوده مدیر فکر میکرده برای بچه‌های مهد کودک طبقه‌ی بالاست و سوال پیچش نکرده. حالا من موندم و بچه‌ای که هفته‌ای دو روز یک ساعت و خورده‌ای آموزش رایگان دریافت کرده.

و علاوه بر اون چند نفر دیگه هم بودن که مجبور شدم یکی یکی بهشون زنگ بزنم و بگم سلام! ما اینجا خدمات رایگان عرضه نمیکنیم، حواستون هست؟

چهارشنبه امتحان تغییر رشته دارم و اصلا احساس آمادگی ندارم. نمیتونم این استرس لعنتی رو کنترل کنم. اگه شرایط عادی بود شاید میتونستم باهاش کنار بیام اما مشکل اینه که من قراره با تجدیدی‌های یکی از مدارس منطقه امتحان بدم. اونا چون پروندشون توی اون مدرستت و معلمی که سوال میده رو میشناسن طبیعتا وضعشون خیلی بهتره. تازه خیلی از معلما سوالای امتحان شهریور رو به بچه‌ها میدن تا اونا فقط پاس بشن. ولی من هیچکس رو نمیشناسم و تاحالا توی زندگیم تجدید نشدم. پروندمم گوشه‌ی خونست و توی هیچ مدرسه‌ای ثبت نام نیستم. (خنده‌ی عصبی) امشب احتمالا تا صبح بیدار بمونم و فقط سوال حل کنم ... شاید یه چیزایی یادم بمونه و بتونم با استفاده از حافظم وضعمو بهتر کنم.

اگه وقت کنم و بتونم دست به چرخ بشم این گوگولی قراره تبدیل بشه به یه بگ پارچه‌ای ^_^ وقتی تموم شد دوباره ازش عکس میگیرم. دفعه اولم بود که اینکارو میکردم ولی بنظرم خوب شد ... به فکر این افتادم که یکی دیگه با طرح نهنگم درست کنم...شایدم هشت پا؟⁦くコ:彡

امروز به عنوان یه annotation شروع به کار کردم و کتاب بادام تبدیل شد به اولین کتاب چاپی‌ای که بعد از یک سال و نیم با یه روش جدید میخوندمش. حقیقتا حالا فهمیدم که اصلا با نظر زهرا که میگه تندخوانی خیلی مهم‌تره موافق نیستم. وقتی لبه‌ی بیرونی کاغذا رو با توجه به احساسی که بهم داده رنگ میکنم یا وقتی که شعرامو لابه‌لای صفحات مینویسم حس زندگی کردن داره. انگار من وجود دارم و قرار نیست هیچوقت فراموش بشم. کتابا قصه‌گوهای زندگی من میشن و تا ابد داستانم رو برای کسایی که قراره بعدا بخوننشون تعریف میکنن. به این ترتیب بادام با عمیق ترین احساسات درونیم تموم شد و من موندم و کتابخونه‌ای که هیچ ایده‌ای ندارم قراره با چه چیزایی پر بشه. باورم نمیشه که تمام این مدت فقط کتاب الکترونیکی میخوندم...

رز عزیز، مربای نیم پز زندگی من. هنوز خیلی برای نقطه گذاری داستانت زوده. اهمیتی نداره که چطور پیش بره من میدونم و حس میکنم که یه روز از گودال زیر زمینی رد میشی و میری به دنیای اونور دیوار. پس اینقدر با ناامیدی نگو فعلا خبری نیست! مگه چند سالته؟ مگه چقدر عمر کردی؟ گمشو برو از زندگیت لذت ببر نود نده‌ی تخت.⁦(^._.^)ﾉ⁩

ولی بی‌شوخی(شوخی نمیکنم، لحن صحبم با تو کلا همینه) لطفا دست از نگاه کردن به آسمون برندار. نظرت چیه یه سر با دوستات بری بیرون؟ یا یه مدل موی جدید رو امتحان کنی؟ اصلا برو خرید و بیا برام از دافای شهرتون تعریف کن. اگه اینو میبینی بهم پیام بده و یه ویس با صدای مجری معتاد بفرست.

دوستار تو : گربه‌ی پنجول بزنِ ناتخت.

ضمیمه) من از رنگ آبی و لباسای لش خوشم میاد، اسکچ بوکم بخری خوشحال میشم. :)) 

ضمیمه‌ی دیگر) به لطف آرایشگاه آوا بیوتی‌ مگنولیا نژاد میخوام موهامو رنگ فانتزی بدون دکلره بزنم. امیدوارم فرمولاسینشون عمل بکنه و یه کله‌نارنجی یا حداقل کله قرمز خوشگل بشم.

ضمیمه ۲) موهامو کوتاه کنم؟...نکنم؟...بکنم؟

ضمیمه۳) خیلی خنده داره که اتفاقات زندگیم فقط توی درس و امتحان و استرس و تعلق نداشتن خلاصه میشه‌. اگه خودم نبودم قطعا میمردم.

ضمیمه۴) الان باید برم سراغ جامعه شناسی‌، pms شدم و فقط چند دقیقه لازم دارم تا از درون اشک بریزم. با این حال نه دنیا بهم رحم میکنه و نه زمان. قهوه‌ی من کجاست؟ باید اونو دم کنم و بخورم تا نتونم بخوابم. یعنی قراره همه چی تغییر کنه؟ اول مهر چه احساسی دارم؟ اصلا چرا اینقدر دور؟ چهارشنبه چی؟

خدایا کاش بجای اینکه اون بالا باشی میومدی پایین تا باهمدیگه راجب دوره‌ی هلنیسم حرف بزنیم و بستنی بخوریم. شاید اونطوری بخاطر تمام اتفاقایی که اینجا ننوشتم اینقدر دلخور نبودم. 

۱. خودت را معرفی کن.

こんにちは!!

ویلی ونکا هستم. یک انسان، دارای حساسیت بسیار زیادی که توسط اینجانب همیشه سرکوب میشه. چند ملاقه‌ی بزرگ عشق و سماجت در نقاشی و معتاد به کتاب و شعر و موضوعات الهام بخش. اندکی رک و مودی، گاهی منطقی گاهی غیر منطقی. دارای شخصیت انحرافی که در حال حاضر با پارانویید (زیاد) مخلوط گشته و اندکی از حد نرمال خارج شده. 

۲. یک چیزی را نام ببر که در آن خوب هستی.

متفاوت دیدن آدما و تحلیلشون به وسیله‌ی فن بیان متفاوت.

۳. رنگ موردعلاقه‌ات چیست و چرا؟

رنگا برام شبیه پالت آبرنگن، همشون بران محبوب و عزیزن‌. اما آبی تیفانی و بنفش با دو قطره سفید برام خیلی خاصه. چرا؟ چون هشت پایی که مسیر فکریمو تغییر داد این رنگی بود.

۴. داستان پشت اسمت چیست؟

همه ویلی ونکا رو میشناسن. مرد جذاب و خوش پوشی که کمی بچگانه رفتار میکرد و واکنش های دیوانه‌وار و پر از ریسکش باعث تعجب مخاطب میشد. کسی که بنظر من معتاد به تاثیرگذاری بود، اما نه روی خودش بلکه روی آدمها. شخصی با ظاهر و باطن متفاوت و چشم های جسور و تاثیرگذار.

برام مهم نیست که از دید دیگران چطور بنظر میاد...من به شدت با ویلی ونکایی که از چشم های خودم می‌بینم همزاد پنداری میکنم. برای همین توی یه تصمیم یهویی شدم ویلی ونکا، یه روز آلبالویی بودم یه روز خسته. حالا هم که تیفانی شدم.

۵. دوست داری به کدام کشور سفر کنی و چرا؟

کانادا/ونکوور🇨🇦بخاطر طبیعت وحشی و سبزش، حس زندگی در اونجا برای آدمایی مثل من که به طبیعت علاقه دارن ولی نمیتونن از دنیای مدرن خودشون فاصله بگیرن خیلی خیلی زیاده‌.

ژاپن🇯🇵 چون بخشی از وجودم و اولین عشق زندگیم اونجا جا مونده.

کره🇰🇷 چون صنعت طراحی لباسش به شدت برام الهام بخشه. شبیه یه نمایشگاه لباس دائمی میمونه.

سوئد🇸🇪 چون یکی از بهترین نمایشگاه‌های هنری در اونجا برگذار میشه و آرزوی هر هنرمندیه که حداقل یک بار توی اون شرکت کنه.

۶. کارتون موردعلاقه‌ات چیست؟

کارتون مورد علاقه‌ی خاصی ندارم اما انیمه‌ی خادم سیاه برام خیلی محبوبه. فکر کنم چهار یا پنج بار از فصل اول تا آخرش رو ریواچ کرده باشم.

۷. میخواهی وقتی بزرگ شدی چه کاره بشوی؟

اینکه چیکار قراره بکنم خیلی سوال ساده‌ای بنظر میاد ولی چون مطمئنم راه‌های زیاد و تصمیم‌های زیادتری وجود داره پس خیلی دقیق مشخصش نمیکنم. فقط اینو میدونم که هرچی باشه در راه هنرهای تجسمیه. 

۸. نکته موردعلاقه‌ات درباره دانشگاه چیست؟

برای منی که هیچوقت اجازه نداشتم توی محیط آدمهای به اصطلاح هنری باشم یا حداقل در جایی درس بخونم که منو در مسیر هنرم قرار بده دانشگاه یه فرصت محسوب میشه. یه فرصت برای اینکه خودم رو به خودم ثابت کنم. 

۹. فصل موردعلاقه‌ات چیست و چرا؟

پاییز. چون تولدم توی این فصله و حس میکنم اخلاق و روحیاتم هم مثل پاییزه. چند روز بارونی و چند هفته آفتابی همراه با باد سرد. یکی دو روز گرم و دو سه ماه خشک و سوزناک.

۱۰. غذای موردعلاقه‌ات چیست؟

پیتزا ... پیتزا ... یادمه یه بار سه روز خونه تنها بودم و صبحونه و ناهار و شام پیتزا خوردم. تا الان هرچی پیتزای ناآشنا به چشمم اومده خوردم، به جز هاوایی! ( آخه ابهت پیتزا با آناناس خراب میشه)

۱۱. از چه چیزی میترسی و چرا؟

از اینکه نتونم افسردگیم رو درمان کنم. از اینکه پدر و مادرم تا ابد بخوان باهام لجبازی کنن و رابطمون رو خراب ‌تر کنن، از اینکه حس تنهایی که چهار ساله همراهم شده از بین نره و در آخر اونی که بیشتر منو میترسونه از دست دادن ابرو و آشکار شدن تمایلات درونیمه.

۱۲. دوست داشتی حیوان خانگی داشتی؟

یه مدت طولانی از سه نسل عروس هلندی مراقبت کردم. اونقدری توی نگه‌داری از جوجه‌ها تجربه بدست اوردم که بعید نیست چند وقت دیگه تخم بزارم و روش بشینم تا جوجه بشه.

ولی متاسفانه بابام فروختشون و چون غم از دست دادنشون رو تجربه کردم دیگه نمیخوام حیوون خونگی داشته باشم، تازه ... یه بار جوجه‌ی محبوبم فایتر ... توی دستام مرد و این اتفاق اونقدری بهم آسیب زد که حتی با یاداوریشم بغض میکنم.

اما الان از یه سری گربه‌ی خیابونی به صورت آزاد مراقبت میکنم و خب راضیم ازش :") 

۱۳. تعطیلات موردعلاقه‌ات چیست و چرا؟

من هیچوقت تعطیلات درست حسابی نداشتم و اصلا خیلی برام غیر قابل تصوره. همیشه دلم میخواست دریا رو ببینم چون تاحالا چشمم بهش نخورده ... دوست دارم به یه سفر طولانی مدت توی یه هتل خوب برم (وقتی از امکانات رفاهی دور میشم کاملا خلقم تغییر میکنه) دلم میخواد جایی باشم که خیلی زیاد بارون بباره و بافت طبیعی داشته باشه. جایی که بشه با مردمش ارتباط برقرار کرد و از صبح تا شب بتونم کتاب بخونم، پیتزا بخورم و نقاشی بکشم.

۱۴. یک فانتزی موردعلاقه‌ات را بنویس.

یه سری مدل زنده برای کارای اروتیکم پیدا کنم:")

نمایشگاه هنریمو بزنم و بتونم به سطح یامادا سان، کسی که توی آبرنگ تحسینش میکنم برسم.

بهشون میگم فانتزی چون خیلی دور از دسترس بنظر میان. امیدوارم چند سال دیگه از فانتزی بودن خارج بشن.

اها و اینکه دلم میخواد استریت اسکیت انجام بدم⁦...⁦༎ຶ‿༎ຶ⁩ این دیگه خیلی فانتزیه...

۱۵. لباس موردعلاقه‌ات چیست و چرا؟

لخت بودن. من دوست دارم برای بقیه لباس طراحی کنم و اونارو در بهترین وجه ممکن ببینم. چون خودم همیشه بخاطر خانوادم مجبور بودم لباسای محجبه بپوشم و خب ... (HATE) اما اگه نوبت خودم برسه و بتونم بالاخره یه روز پوشش خودم رو داشته باشم ترجیح میدم توی خونه بمونم و لخت باشم‌. اما برای جامعه از استایل های جسورانه پیروی میکنم. میدونی؟ کفش های تابه‌تا، لباس هایی که از لباس‌های دیگه درست شدن :)) حتی فکر کردن بهشم منو سر ذوق میاره.

۱۶. بزرگترین رویایت برای آینده چیست؟

اینکه بتونم آزادانه رویاهامو دنبال کنم ... پس میشه آزادی؟ آره خب. من میخوام خودم از درون حس آزادی داشته باشم.

۱۷. پنج‌تا چیز جالب درباره من: ( طبیعتا از نظر خودم دیگه)

✅میتونم توی یک ساعت یا کمتر نقاشی‌هارو تحلیل کنم.

✅ یه بخیه به شکل پیچک روی پام دارم

✅به یه زبان من‌درآوردی و رمزی به اسم (بَغْضْ) صحبت میکنم و موفق شدم اونو به یک نفر یاد بدم😂

✅ با گل و گیاهام خیلی جدی مکالمه‌های طولانی انجام میدم و برای هرکدوم توی ذهنم یه صدا و شخصیت جدا ساختم.

✅ اینو نمیگم، اگه خواستید شما بگید.

۱۸. چه چیزی خوشحالت میکند؟

چیزهای زیادی! ولی مهم‌تریناش ایناست:

✅آدم‌های الهام بخش و چالش برانگیز

✅کتاب های مخفی و دست دوم با دست نویس هایی از دیگران

✅لباس‌ها و هنر

✅آرامش پنهان مذهبی

✅بها دادن به شهوت 

✅موسیقی‌هایی که کسی از وجودشون خبر نداره

۱۹. چه چیزی ناراحتت میکند؟

بازم خیلی چیزا ... ولی اونایی که فعلا ممکنه درگیرشون بشم : 

✅افسردگی

✅هموفوبیک‌ها

✅تعصب بی‌جا

✅رادیکالی بودن

✅ آدمهایی که فقط سیاهی های بقیه رو میبینن

✅نصیحت هایی که عجولانه انجام میشن

✅سکوت‌ اجباری

✅ کسایی که برای روابط تلاش نمیکنن

ضمیمه۱) منبع چالش

ضمیمه۲) وب مرینا در حال حاضر مکان امن منه. اونقدر برام قشنگ و عزیزه که دلم نمیومد منبعش رو بزارم. هعی ... وبایی که اتفاقی پیدا میشن خیلی خاصن، دورشون بگردم.

ضمیمه۳) یادش بخیر منو یاد وقتی انداخت که وب جیران رو پیدا کردم. آهای لیدی فکر نکن حواسم نیست! تو اون پست منو با اینکه وب پاک شده توی پیوندات نگه داشتی درحالی که من رهاش کردم. هروقت می‌بینمش لبخند میزنم ... لعنتی ...

از میان مژه‌هایت گل های ظریف عروس روییده و آزالیا وحشیانه دنده‌هایت را به بند کشیده. ضریف، زیبا و شکننده درست مانند چشمانت که باید آن ‌هارا ببوسم، ای کاش تنها عملی که میدانستم تماس لب‌هایم با پوشش رنگ پریده‌ی پلک‌هایت بود. تو با سبزی تنیده‌ شده‌ای با شاخسار پیوند خورده‌ای. حتی پرستیدنی‌تر از طبیعت، بهار میشوی و در من جوانه میزنی. اطراف من لکه میدوی و از لابه‌لای سنگ‌ریزه‌های مرده‌ی کلماتم همیشه‌سبز های رقصان را هدایت میکنی. من با تو یکی میشوم و تو با من. افسوس که زندگی بسیار دشوار و غم‌انگیز هست. چطور میتوانیم یک نفر را تنها با در آغوش گرفتن در کنار خود نگه داریم؟

عزیزترین گل من ... باید با هم حرف میزدیم. من محتاج یک نگاه بودم تا جمله‌هایم را از ابرک‌های نگارگران ببارانم. جمله‌ای از تو که مرا از بند ننوشتن رها کند. باید با هم حرف میزدیم تا چیزی بنویسم. راه رهایی احساسات بادامی من در نوای حنجره‌ی تو بود! در صدای تو و در نگاه تو! اما کافی نیست...ما آنقدر شبیه به یک دیگر بودیم که همدیگر را در آینه‌ی آسمان گم کردیم‌. تو در من، من را گم کردی و من در تو، تو را.

ضمیمه) نه آغوش و نه بوسه کافی نیست، حتی نگاه کردن هم برایمان چاره‌ای نمیسازد. کلمه! کلمه! کلمه! از آنها استفاده کن و ببین چگونه برایت ریشه میزنم.

ضمیمه۲) چیکار باید بکنم. باید با این بدن و روح چیکار کنم؟ چطور از دستشون راحت بشم ؟ سرم داره میترکه ... از شدت درک احساسات به بی‌حسی رسیدم. شبیه سوختگی‌ای که بخاطر حس زیاد به حسی میرسه. فقط یه اشاره! فقط یه چیز کوچیک برام کافیه اما چرا نیست؟